Het is inmiddels een week geleden dat het gebeurd is, maar ik herinner het me al de dag van gistere.
Het is zondag ochtend en ik en Luca besluiten gezellig samen te gaan fietsen. Een grotere ronde dit keer voor mij. Want we hebben ons aangemeld op kwf marathon en willen dus zo veel mogelijk kilometers fietsen voor het gedoneerde geld. Vol goede moet beginnen we aan onze ronde, nog even een paar leuke fotos voor op social media en daar gaan we! Op weg naar seppe via de aarbeienboer. "hmm wat ruikt dat toch lekker hé" zegt luca. "Ja zeker" zeg ik met moeite want het fietsen gaat me iets minder goed af dan ik had gehoopt. Maar we gaan door ik geef niet op, dat kunnen de mensen waarvoor ik rij ook niet! Dus opgeven is geen optie, door fietsen! Nog een paar meter te gaan ik neem een sprintje, aah wat voelt dat goed, raak toch nog de 27km aan. Maar dan slaat de vermoeidheid toe, shit dat was dan toch net te veel. Ik begin te trillen en me lichaam snakt naar suikers. Gelukkig dat de frietkar er staat. Luca haalt een blikje cola voor me. Hmmm, heerlijk! Na een paar minuten fietsen we weer verder. Nu paralel aan de snelweg richting Hoeven. Eenmaal overgestoken om richting het spoor te fietsen zeg ik tegen me man; fiets maar door hoor, probeer het sigment maar te halen. En daar ging hij. Soefff, hij fiets mij zo voorbij. Ik kijk op en zie hem naar een auto zwaaien. Ik voel me lichaam moeier worden en me ademhaling word zwaarder. Ik nader de rotonde en kijk netjes over me schouder of er een auto aan komt en steek me hand uit. Ik zag wel een auto maar echter geen knipperlicht. Dus ik ga er van uit dat de auto rechtdoor rijdt. Ik wil dus oversteken en ow shit. tuuut tuut!! Klinkt het aan me linkerkant. Ik schrik ze kwam dus wel deze kant op! Ik wil uitwijken en kom tegen het vlucht heuveltje aan. En voor ik het wist lag ik me me hoofd en schouder op de grond auw, auw shit. nee, nee fak fak! Klinkt het uit me mond. Me tanden zijn heel en me nek?! Ja die voelt ook normaal. Ik draai me om en zie de bestuurder uit haar wagen komen. Ze kwam me meteen helpen en een man belde 112. Even later hoorde ik mijn man zijn stem, oeh shit dat dacht ik al. Ik hoorde getuuter en dacht het zal toch niet..?! Mijn schouder deed erg zeer en werd steeds ondragelijker. Aah daar heb je de ambulance! Ik vertel ze wat er gebeurd is en dat ik een vorm van autisme heb en daarom me ogen gesloten houd. Ambulance broeder Ester verteldt me zelf ook een kind met autisme te hebben en helpt me gerust te stellen. De ander pakt me helm en zegt dat dit me leven gered heeft. Ik begin histirisch te huilen door het besef dat het heel anders had kunnen lopen. Ester weet me weer rustig te krijgen en help me over eind om op de brancar te gaan liggen en word vervolgens ingeladen.
Ambulance, Ziekenhuis
Eenmaal in de ambulance kreeg ik een infuus en werd er meteen morfine gegeven en 2 paracetamol. Aah dat was heerlijk even pijnloos en ik werd weer mezelf en maakte een praatje met Ester. Al snel waren we in het ziekenhuis en werd ik overgedragen aan het ziekenhuis personeel. Ze onderzoek we een beetje nemen me tempratuur op en meten me bloeddruk. Inmiddels was me man ook aanwezig. Al snel komen tot conclusie een foto van me schouder te maken. Maar de uitslag liet zich op ze wachten. Uiteindelijk moest ik ook nog door de Ct-scan want men zag wel iets op me schouderblad maar konden niet vast stellen of het nou wel of geen breuk was.
De uitslag van de CT-scan was dat me schouder gekneust is en me banden gescheurt. Ik kreeg een mitella aan gemeten en ze schreven pijnstilling voor. En ik werd ontslagen.
Bij de huisarts
Donderdag belde ik me dokter op om meer pijnstilling te vragen omdat ik nog erg veel pijn had en ook pijn op me rug/schouder. Hij wilde me toch graag zien en me onderzoeken. En hij concludeerde dat ik ook gekneusde ribben heb. En hij schreef me meer pijnstillers voor.
Sinsdien heb ik me mitella ook niet gedragen omdat me ribben daardoor meer pijn deden.
Woensdag moet ik weer naar het ziekenhuis voor controle.
Reactie plaatsen
Reacties